Warszawskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej użyczyło swej muzealnej przestrzeni dla wystawy „Intymność jako tekst. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych”. 26 stycznia w Muzeum przy ulicy Pańskiej 3 o godzinie 19:00 rozpocznie się wernisaż wystawy, która stała się głosem w dyskusji na temat różnorodnych wątków i wpływów w poezji i sztuce wizualnej, dla których nadrzędnym rodzajem ekspresji stała się pierwszoosobowa narracja oraz konfesyjny styl wypowiedzi. Dla artystów, których prace zbudowały wystawę „Intymność jako tekst. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.” reprezentowanie samego siebie poprzez język stało się procesem walki w wojnie o podmiotowe traktowanie twórcy.

Wystawę stworzono z prac Artystów:
Zuzanny Bartoszek, Julien Creuzet, Hannah Black, Cécile B. Evans, Lilii Reynaud Dewar, Jakuba Głuszaka, Konrada Góry, Casparo Heinemanna, Aldony Kopkiewicz, Chrisa Krausa, Xu Lizhi, Eileeny Myles, Jaakko Pallasvuo, Agnieszki Polska, Fazala Rizvi, Bunny'ego Rogersa, Steve'ego Roggenbucka, Megana Rooney'a, Andrzeja Szpindlera, Julii Szychowiak, Adeli Truścińskiej, Amalii Ulman, Audrey'a Wollena, Dena'ego Yago, Ewy Zarzyckiej.

Autorzy wystawy przyglądali się zwrotowi w stronę emocji i osobistemu doświadczaniu, które ma miejsce w kulturze współczesnej ostatnich lat. Brano pod uwagę nie tylko samą twórczość artystów, lecz również dyskurs oraz język protestu. W efekcie udało się dostrzec krytyczny język oraz nowe narzędzia służące do uprawiania krytyki kultury. Podczas wystawy zaprezentowano przeróżne wypowiedzi w narracji pierwszoosobowej. Pojawi się operacja słowa na słowie i interwencje w myślach i uczuciach, które przybiorą obraz tekstu, głosowego zapisu, klipów wideo oraz obiektów. Wystawa „Intymność jako tekst. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych” to prace artystów, którzy nie uciekają od poruszania trudnych i intymnych tematów. Tematów, które koncentrują się na emocjach i osobistych doświadczeniach. Tematów, które rozmywają granice między codziennością a twórczością, między autokreacją a wyznaniem, między tożsamością narratorów a opowieścią.

W czasach, gdy praktyka społeczna zorientowana jest na ironię i dystans z podejrzliwością traktuje takie kategorie jak autentyczność i szczerość, wystawa stara się zrehabilitować słowo i obraz jako narzędzie samoświadomości.

Wizyta w Muzeum Sztuki Nowoczesnej zmusi publiczność do zadania sobie pytania o to, czy i na ile wyznania mogą wykraczać poza obszar narcystycznego wymiaru mówienia o „sobie” i czy stanowią źródła identyfikacji oraz komunikacji dla odbiorców.