Kim jestem? Boskim wybrańcem, cudem natury, genialnym humanistą a może po prostu jednym z licznych gatunków należących do fauny, czyli „kupą mięsa”, groźnym drapieżnikiem, który kieruje się odruchami i instynktami? Czy to co robię, napędzane jest wyłącznie chęcią zaspokajania pierwotnych potrzeb? Czy przyświeca mi jedynie cel zaspokajania żądzy? A może w kontekście innych gatunków, to właśnie człowiek wyróżnia się bezsensownością swych krwawych poczynań? A chciwość, czy ona nas przypadkiem nie definiuje? Zadajmy sobie trud odpowiedzi na te pytania. W końcu jesteśmy równi z innymi, obowiązuje nas ten sam kodeks wobec śmierci i życia. My kontra wszyscy inni mieszkańcy Ziemi...

Odpowiedź na zadane pytania zmusza nas do refleksji i wywołuje wnioski. Zwierzęce oblicze człowieka, jego pierwotna natura - skowyt. Skowyt to reakcja instynktowna, często nieposkromione pragnienie lub świadoma wypowiedź w sprawie. Tu liczy się tylko donośny głos, szeptu z pewnością nie słychać. Szept niestety ginie w szumie i zakłóceniach cywilizacji, a istotne frazy gubią się w medialnej nadprodukcji. Współczesna rzeźba przemówiła, została wywołana do tablicy! Skowyt, bo ma powód do krzyku! Będzie celnie, przewrotnie, ironicznie! Zapraszamy na wernisaż wystawy prac Pawła Czekańskiego. Wernisaż zorganizowany zostanie w Galerii Sztuki Socato we Wrocławiu, 20 kwietnia o godzinie 20:00. Wystawa otwarta będzie do 12 maja 2018 roku. Zapraszamy, prace Pawła Czekańskiego w przestrzeni Placu Solnego 11!

Artysta Paweł Czekański urodził się w Lublinie w 1989 roku. Zajmuje się małą formą rzeźbiarską, rysunkiem oraz rzeźbą. Aktualnie pracuje i mieszka we Wrocławiu. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu imienia E. Gepperta. Ukończył Wydział Malarstwa i Rzeźby, dyplom zdobył w pracowni profesora Janusza Kucharskiego. Czekański to uczestnik sympozjów naukowych, plenerów oraz zbiorowych wystaw. Trzy lata temu zdobył wyróżnienie podczas czwartej edycji "Świeżej Krwi", czyli Przeglądu Młodej Sztuki. Otrzymał wówczas prestiżowe Honorowe Wyróżnienie Jury. W realizacjach artystycznych chętnie wykorzystuje obiekt, przedmiot, nadając im rangę symbolu lub metafory. Niczym linoskoczek, balansuje na krawędzi ironii i przewrotności. Często odwołuje się do ludzkich fobii, instynktów, rytuałów, które na stałe połączone są ze zbiorowością ludzką i stanowią grunt i podłoże dla idei i myśli.